Amortyzacja znaku towarowego – kiedy można zastosować?

Kiedy można amortyzować znak towarowy? Znak towarowy może być amortyzowany wyłącznie wtedy, kiedy został zarejestrowany.

Na to pytanie jednoznacznie udzielił odpowiedzi Naczelny Sąd Administracyjny (Sygnatura: I SA/Rz 619/07)

(…) wyjaśnił, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000, nr 54, poz. 654 z późn.zm. zwana dalej ustawą o p.d.os.pr.) kosztami uzyskania przychodów są – w przypadku wartości niematerialnych i prawnych, do których zalicza się m.in. prawa do znaków towarowych – odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m z uwzględnieniem art. 16 ustawy o p.d.os.pr. zgodnie z treścią art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. (w brzmieniu obowiązującym do końca 2006r.) amortyzacji podlegały m.in. nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, prawa do znaków towarowych o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy. Pod pojęciem praw do znaków towarowych należy rozumieć wyłącznie prawa do znaków towarowych, na które Urząd Patentowy udzielił praw ochronnych.

Poniżej prezentujemy pełne orzeczenie pełną treść orzeczenia: I SA/Rz 619/07 – Wyrok WSA w Rzeszowie:

Data orzeczenia 2007-11-20 – orzeczenie prawomocne
Data wpływu 2007-07-26
Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie Barbara Stukan-Pytlowany
Bożena Wieczorska /sprawozdawca/
Małgorzata Niedobylska /przewodniczący/
Symbol z opisem 6113 Podatek dochodowy od osób prawnych
Hasła tematyczne Podatki inne
Sygn. powiązane II FSK 412/08 – Wyrok NSA z 2009-08-28
Skarżony organ Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku Oddalono skargę
Powołane przepisy Dz.U. 1992 nr 21 poz 86 art16b ust.1 pkt 6
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania.

SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Małgorzata Niedobylska Sędziowie NSA Bożena Wieczorska /spr./ WSA Barbara Stukan-Pytlowany Protokolant st.sek.sąd. Beata Janczewska po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym w dniu 20 listopada 2007r. sprawy ze skargi A spółka z o.o. z siedzibą w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia (…) maja 2007 r. nr (…) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004r. – oddala skargę –

UZASADNIENIE I SA/Rz 619/07

Decyzją z dnia (…) maja 2007r.(…) wydaną po rozpatrzeniu odwołania „A” spółka z o.o. z siedzibą w R. (zwana dalej Spółką) Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia (…) lipca 2006r. (…) określającą zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2004r. w kwocie 307.838,00zł.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że przeprowadzona kontrola podatkowa wykazała, iż Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 360.000,00zł stanowiącą równowartość odpisów amortyzacyjnych od prawa do znaku towarowego „B”. W związku z powyższą nieprawidłowością organ I instancji określił Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2004r. w kwocie 307.838,00zł tj. wyższej od zadeklarowanej o 68.401,00zł, bowiem zakwestionował prawo Spółki do amortyzowania powyższego znaku towarowego w 2004r., ze względu na to, iż Spółka prawo ochronne na ww. znak towarowy uzyskała dopiero w dniu 26 stycznia 2005r. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, organ odwoławczy wyjaśnił, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000, nr 54, poz. 654 z późn.zm. zwana dalej ustawą o p.d.os.pr.) kosztami uzyskania przychodów są – w przypadku wartości niematerialnych i prawnych, do których zalicza się m.in. prawa do znaków towarowych – odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m z uwzględnieniem art. 16 ustawy o p.d.os.pr. zgodnie z treścią art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. (w brzmieniu obowiązującym do końca 2006r.) amortyzacji podlegały m.in. nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, prawa do znaków towarowych o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy. Pod pojęciem praw do znaków towarowych należy rozumieć wyłącznie prawa do znaków towarowych, na które Urząd Patentowy udzielił praw ochronnych.

Problematykę ochrony praw do znaków towarowych reguluje obowiązująca od dnia 22.08.2001r. ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz.U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), która zastąpiła obowiązującą w dacie złożenia przez „C” s.c. I. i W. Ł. wniosku o rejestrację znaku towarowego „B” ustawę z dnia 31 stycznia 1985r. o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz.17 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985r. o znakach towarowych, ochronę znaku towarowego uzyskiwało się przez jego rejestrację. Zgłoszenie znaku towarowego do rejestracji uważano za dokonane w dniu, w którym podanie zostało złożone w Urzędzie Patentowym RP albo nadane w polskim urzędzie pocztowym na adres Urzędu Patentowego (art. 39 ust. 1 ustawy o znakach towarowych). Skutkiem dokonanego zgłoszenia było prowadzenie postępowania celem ustalenia, czy zgłoszony znak odpowiada ustawowym warunkom rejestracji oraz czy nie narusza praw osób trzecich (art. 43 ust. 1 powołanej wyżej ustawy). Po ustaleniu, że nie ma przeszkód do zarejestrowania znaku i po wniesieniu stosownych opłat, Urząd Patentowy wydawał decyzję o rejestracji znaku i dokonywał wpisu w rejestrze znaków towarowych. W myśl postanowień art. 13 ust. 1 ustawy o znakach towarowych – podmiot, na którego rzecz został zarejestrowany znak towarowy, nabywał wyłączne prawo używania znaku w obrocie gospodarczym na całym terytorium państwa dla towarów objętych rejestracją.

Prowadzone przez Urząd Patentowy postępowanie związane ze zgłoszeniem znaku towarowego „B” doprowadziło do wydania przez ten Urząd w dniu 26 stycznia 2005r. decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na ww. znak, co nastąpiło już pod rządami obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2001r. ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej. Dopiero wskutek wydania tej decyzji powstało podlegające amortyzacji prawo ochronne na znak towarowy „B” . Przez uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy Spółka nabyła prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ww. ustawy). W związku z decyzją Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego, Spółka stała się uprawniona do wprowadzenia tego prawa ochronnego do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpoczęcia, od następnego miesiąca, naliczania amortyzacji w koszty uzyskania przychodów – stosownie do postanowień art. 16h ustawy o p.d.os.pr. przy założeniu że Spółka miała zamiar wykorzystywania tego znaku towarowego na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że nie kwestionuje istnienia praw do znaków niezarejestrowanych, uważa jednak, że pod pojęciem prawa do znaków towarowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. należy rozumieć prawa ochronne na znaki towarowe (prawa z rejestracji znaków towarowych). Odnosząc powyższe do stanu faktycznego zaistniałego w sprawie organ ten stwierdził, że skoro wspólnicy spółki cywilnej „C” posiadali w 2000r. prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego, to jedynie to prawo mogli uczynić przedmiotem aportu. W konsekwencji oznacza to, że Spółka z o.o. „A” aż do dnia udzielenia przez Urząd Patentowy w 2005 r. prawa ochronnego na znak towarowy „B” posiadała jedynie prawo do znaku niezarejestrowanego, które nie podlega amortyzacji podatkowej.

Organ odwoławczy nie zakwestionował również faktu wniesienia przez wspólników spółki cywilnej do Spółki, aportu w postaci prawa do znaku towarowego. Stwierdził jedynie, że przedmiotem aportu było prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego, zgłoszonego do zarejestrowania, którego wykorzystywanie w prowadzonej działalności gospodarczej nie wiązało się z uprawnieniem do jego amortyzowania na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. bo amortyzacji zaliczanej do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatku dochodowego od osób prawnych, podlegają wyłącznie znaki towarowe posiadające świadectwa ochronne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na powyższą decyzję Spółka reprezentowana przez radcę prawnego zarzuciła naruszenie:

– art. 2, 32 ust. 2 Konstytucji RP poprzez dokonanie zawężającej i naruszającej

zasadę równości podatników wobec prawa wykładni pojęcia „prawa do znaku towarowego”,

– art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr.,

– art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. w zw. z przepisami ustawy z dnia 31.01.1985 r. o znakach towarowych oraz art. 162 ust. 6 ustawy Prawo własności przemysłowej, poprzez przyjęcie, że na gruncie prawa podatkowego przez prawo do znaku towarowego może być rozumiane wyłącznie prawo ochronne na znak towarowy (dawniej prawo z rejestracji znaku towarowego) i wniosła o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji.

W uzasadnieniu skargi Spółka podkreśliła, że w sposób skuteczny nabyła prawo do zgłoszonego w Urzędzie Patentowym znaku towarowego „B” . W ocenie Spółki prawo do zgłoszonego znaku jest wystarczające z punktu widzenia art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr., bowiem zgodnie z powyższym przepisem – w brzmieniu obowiązującym w stanie prawnym sprawy – amortyzacji podlegały m.in. prawa do znaków towarowych. Zawężenie tego pojęcia – jak uczyniły to organy podatkowe – do znaków towarowych, na które Urząd Patentowy udzielił praw ochronnych jest zdaniem skarżącej Spółki nieuzasadnione. Przede wszystkim zawężenie to nie ma podstaw w samym brzmieniu przepisu, który wg stanu prawnego na 2000r. mówił o „prawie do znaku towarowego”, a nie o „prawie ochronnym na znak towarowy”. Po drugie – skoro w katalogu wymienionych w tym przepisie wartości niematerialnych i prawnych wymieniono m.in. know-how, to – zdaniem Spółki – brak jest jakichkolwiek podstaw do wyłączenia z amortyzacji o wiele bardziej wymiernego prawa, jakim jest prawo do zgłoszonego znaku towarowego, będącego w istocie „wysoce potwierdzoną ekspektatywą uzyskania wyłącznego prawa ochronnego na znak towarowy”. Po trzecie – nawet wśród poglądów opowiadających się za zawężeniem tego pojęcia pojawia się twierdzenie, iż amortyzacji podlega nie tylko prawo ochronne, ale również prawo – do znaku powszechnie znanego, niezależnie od istnienia rejestracji. Jeżeli to prawo podlega amortyzacji, to nie ma powodów, aby wyłączyć prawo do zgłoszonego znaku towarowego. Spółka podkreśliła, że skoro znak towarowy istnieje niezależnie od stopnia czy reżimu jego ochrony, to tym samym prawa do znaków towarowych mogą mieć różny charakter, np. prawo ochronne, prawo do zgłoszonego znaku, prawa autorskie, uprawnienia ochronne z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, co wielokrotnie potwierdzała doktryna i orzecznictwo.

Spółka podniosła również, że prawodawstwo Wspólnot Europejskich przewiduje nawet wprost konstrukcję ochrony prawnej nie zarejestrowanych znaków towarowych na gruncie regulacji Prawa własności przemysłowej uznając, że podmiot uprawiony poprzez ich używanie nabywa określony zakres prawa do znaku chroniony na odpowiednim poziomie przez właściwe regulacje. Z tego powodu ograniczanie zakresu przedmiotowego art. 16 b ust. 1 ustawy o p.d.os.pr wbrew literalnemu brzmieniu przepisu nie znajduje racjonalnych podstaw również w oparciu o europejskie przepisy ochrony własności intelektualnej.

Koncepcję tą potwierdza – jak dalej twierdzi Spółka orzecznictwo (np. w sprawie o sygnaturze SA/Rz 1999/03), w którym sąd uznał, iż na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów nie ma podstaw do kwestionowania prawa podatników do podatkowego amortyzowania skutecznie nabytych i nadających się do gospodarczego wykorzystania praw do zgłoszonych, lecz jeszcze nie zarejestrowanych znaków towarowych.

Ponadto, zdaniem Spółki ustawa podatkowa nie stanowi wyraźnie, iż amortyzacji podlega wyłącznie prawo ochronne do zarejestrowanych znaków towarowych, wręcz przeciwnie, zawiera ogólne sformułowanie, że amortyzacji podlegają „prawa do znaków towarowych”, co stanowi pewną „catch-all clause”, przemawiającą za szerokim rozumieniem tego pojęcia. Dlatego też podatnik uważa, iż nie ma podstaw do interpretowania tego zapisu w sposób nadmiernie restrykcyjny.

Spółka podkreśliła ponadto, iż skutek rejestracji prawa ochronnego na znak towarowy następuje od dnia zgłoszenia, a nie od dnia wydania decyzji przez Urząd Patentowy, dlatego też stanowisko organów podatkowych jest bezpodstawne i prowadzi do ograniczenia zakresu pojęcia „znak towary” użytego w art. 16 b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr.

Spółka zarzuciła również, że prezentowana przez organy podatkowe interpretacja treści art. 16b ust. 1 pkt 6 updop prowadzi do bezzasadnego zróżnicowania sytuacji prawnej podatników w zależności od tego czy dysponują prawem do zarejestrowanego czy niezareiestrowanego znaku towarowego. Zgodnie z obowiązującą w technice interpretacyjnej zasadą, należy tak wyłożyć przepis, aby był on zgodny z Konstytucją RP. Korzystając z tej możliwości należy odrzucić taki sposób interpretacji, który prowadzi do odczytania przepisu jako niekonstytucyjnego. Za taką interpretacją przemawia zasada równości wobec prawa statuowana w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Odstępstwo od tej zasady może być akceptowane jedynie w przypadku, gdy zróżnicowanie jest racjonalnie uzasadnione, nie może ono być ustalone według arbitralnie przyjętych założeń zaś zróżnicowanie sytuacji prawnej kategorii podmiotów musi pozostawać w odpowiedniej proporcji w stosunku do sytuacji podmiotów, które takiemu zróżnicowaniu nie podlegają, a ponadto musi być zgodne z innymi zasadami Konstytucji. Przeprowadzona przez organy podatkowe wykładnia pojęcia „prawa do znaków towarowych”, prowadząca ostatecznie do wykluczenia z zakresu przedmiotowego tego przepisu niezarejestrowanych znaków towarowych narusza fundamentalna zasadę prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym, zgodnie z którą zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca ani przesadnie zawężająca.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna.

Okoliczności faktycznie w niniejszej sprawie nie są sporne. Spór sprowadza się do tego czy skarżąca Spółka miała prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych i uznawać je za koszt uzyskania przychodu od znaku towarowego „B” , który został zgłoszony do zarejestrowania w Urzędzie Patentowym, ale decyzja o udzieleniu prawa ochronnego nie została jeszcze wydana.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodu zostało uregulowane w art.15 ust.6 ustawy o p.d.os.pr. w myśl którego, kosztem uzyskania przychodów są – w przypadku wartości niematerialnych i prawnych odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a – 16m z uwzględnieniem art.16. W stanie prawnym, który miał zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, art. 16 b ust.1 pkt.6 ustawy stanowi, że amortyzacji podlegały (…) nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (…) prawa do (…) znaków towarowych, (…), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (…). Jednocześnie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.os.pr. stanowił, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.

Kwestią kluczową, a zarazem sporną między stronami jest rozumienie „prawa do znaku towarowego”, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. Sama ustawa o p.d.os.pr. nie definiuje tego pojęcia jak również nie definiuje pojęcia „znaku towarowego”, w związku z czym uzasadnione jest odwołanie się w tym zakresie do odrębnej regulacji, obowiązującej w momencie wprowadzenia znaku towarowego „B” do ewidencji majątku podlegającego amortyzacji. W niniejszej sprawie skarżąca Spółka przyjęła do ewidencji majątku podlegającego amortyzacji wartość znaku towarowego dokonując począwszy od 2001r. odpisów amortyzacyjnych. Wówczas problematykę „znaków towarowych” regulowała ustawa z dnia 31 stycznia 1985r. o znakach towarowych” (Dz.U. nr 5, poz. 17 z późn.zm. – zwana dalej ustawą z.t.), która w art. 4 definiowała pojęcie znaku towarowego. Zgodnie z powyższym przepisem znakiem towarowym – w rozumieniu tej ustawy – mógł być znak nadający się do odróżnienia towarów lub usług określonego przedsiębiorstwa od towarów i usług tego samego rodzaju innych przedsiębiorstw, a w szczególności mógł nim być wyraz, rysunek i ornament, kompozycja kolorystyczna, forma plastyczna, melodia, sygnał dźwiękowy bądź zestawienie tych elementów. Celem znaku towarowego było – jak podniosło się w orzecznictwie – wywołanie określonych wrażeń u odbiorców, które dotyczą towaru lub usługi albo ich cech. Całość tych wyobrażeń stanowiła dobro niematerialne zawarte w znaku towarowym, który w świadomości odbiorców przyporządkowuje konkretne oznaczenia określonym towarom lub usługom w celu ich wyodrębnienia (por. wyrok SA w W-wie z dnia 16 października 1993r. sygn. akt I ACr 678/93 – opub. Orzecznictwo Gospodarcze 1993, nr 4, s. 13.

Ustawa o znakach towarowych nie posługiwała się pojęciem „prawa do znaku towarowego”. Używała natomiast pojęcia „prawo z rejestracji znaku towarowego”. System rejestracji znaków towarowych jest powszechnie przyjęty w ustawodawstwie państw europejskich. Jest on zgodny z dyrektywą o harmonizacji prawa o znakach towarowych oraz rozporządzeniem o europejskim znaku towarowym. Wyjątkiem od tej zasady jest nabycie prawa do znaku powszechnie znanego w obrocie (art. 24 ustawy o z.t.). Rejestracja znaków towarów nie była obligatoryjna, w związku z czym istniały także znaki towarowe nie zarejestrowane. Znaki te nie korzystały z ochrony przewidzianej w ustawie o znakach towarowych, ale z środków ochrony przewidzianych w innych ustawach np. w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Rejestracja znaków towarowych miała charakter konstytutywny. Decyzja o rejestracji znaku tworzyła podmiotowe prawo jego używania i oznaczania nim towarów i usług (art. 1 i art. 5 pkt 3 ustawy o z.t.), jako bezwzględne prawo majątkowe. Tę wartość majątkową jako dobro niematerialne i prawne znak towarowy nabywał nie w momencie swojego powstania, ale z chwilą wykształcenia się pozytywnych opinii odbiorców o towarze (usłudze) opatrzonym znakiem i związanych z nim świadczeniach (por. R.Skubisz: Prawo z rejestracji znaku towarowego i jego ochrona, Lublin 1988, s. 231-260). Podobnie przyjmowało się w orzecznictwie, że niematerialny charakter znaku towarowego wywodzi się z jego zdolności wywołania określonych wrażeń u odbiorców, które dotyczą towaru (usługi) albo ich właściwości (cech). Całość tych wyobrażeń stanowi dobro niematerialne zawarte (ucieleśnione) w znaku towarowym, który w świadomości odbiorców przyporządkowuje konkretne oznaczenia określonym towarom (usługom) w celu ich wyodrębnienia, zindywidualizowania na rynku (wyrok SA w Warszawie z dnia 16 października 1993r. sygn. akt I ACr 678/93). Ustawa o znakach towarowych nie uzależniała – jak się przyjmowało w literaturze przedmiotu – używania znaku towarowego od jego wcześniejszej rejestracji w Urzędzie Patentowym. Używanie znaku podobnego do znaku zarejestrowanego dla towarów (usług) podobnych do towarów (usług) zarejestrowanych nie było jednak wykonywaniem prawa podmiotowego, lecz zachowaniem prawnie obojętnym, które wynika z dopuszczenia do obrotu niezarejestrowanych znaków towarowych (R.Skubisz: Prawo…, s.108).

Art. 16b ust. 1 pkt 4 – 7 ustawy o p.d.os.pr. przewidywał – w stanie prawnym sprawy – zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, dla których wydatki poniesione na ich nabycie stanowiły koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa które nie zostały wymienione wprost w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jako wartości niematerialne i prawne nie mogły zostać zaliczone do tej kategorii i nie podlegały amortyzacji (por. A.Wacławczyk, J.Wacławek: Przegląd Podatkowy 2004/11/33). Prawo do znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji nie było wymienione w art. 16b ust. 1 ustawy o p.d.os.pr. w związku z czym nie podlegało amortyzacji.

Nie ulega wątpliwości, że na skarżącą Spółkę – w niniejszej sprawie – przeniesiono prawo do znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji, ale jeszcze nie zarejestrowanego. Oznacza to, że nie powstało jeszcze wynikające z rejestracji znaku towarowego bezwzględne prawo majątkowe, na które składało się prawo jego używania i oznaczania nim towarów i usług. Prawo do znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji nie było tożsame z prawem do znaku towarowego, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. w związku z czym nie podlegało – w stanie prawnym sprawy – amortyzacji.

Za powyższym stanowiskiem przemawia również i taka argumentacja, iż pod pojęciem użytym w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. mieściły się tylko te prawa podmiotowe do znaku, które miały charakter bezwzględnego prawa majątkowego. Wniosek taki wysnuł NSA w wyroku z dnia 28 czerwca 2004r. (sygn. akt SA/Rz 1661/2003) gdy porównywał brzmienie art. 16b ust.1 pkt 6 z brzmieniem art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy z.t., który traktuje o prawie względnym, jakim jest licencja. Licencja mogła być udzielona również na znak towarowy. Skoro zatem prawo do znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji nie było prawem bezwzględnym, to tym samym jego wartość nie mogła podlegać amortyzacji.

Dodać także należy, że szczególnej ochronie prawnej, o której mowa w art. 19 in ustawy z.t., podlegało „prawo z rejestracji znaku towarowego”. Nie korzystało natomiast z tej ochrony prawo do zgłoszonego znaku towarowego.

Prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych ma również charakter szczególnego uprawnienia w sferze publicznoprawnej i również powinno – zdaniem Sądu – przysługiwać w stosunku do zarejestrowanych znaków towarowych.

Rejestracja znaku towarowego „B” tj. uzyskanie prawa ochronnego na ten znak przez skarżącą Spółkę nastąpiło dopiero na podstawie decyzji z dnia 26 stycznia 2005r. wydanej w oparciu art. 153 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej (tj. Dz.U. 2003, nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), która weszła w życie w dniu 22 sierpnia 2001r. Wraz z wejściem w życie tej ustawy utraciła moc ustawa o znakach towarowych. Jej przepisy są jednak nadal stosowane do praw istniejących w dniu wejścia w życie ustawy Prawo własności przemysłowej oraz stosunków prawnych powstałych przed tym dniem. Ustawowe warunki do uzyskania prawa ochronnego ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Natomiast postępowanie w sprawach wszczętych a niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy Prawo własności przemysłowej toczyć się będzie od tego dnia według nowych przepisów (art. 315 ust. 1 i 2 p.w.p.). Ustawa Prawo własności przemysłowej dokonała zmiany nazwy prawa udzielonego na znak towarowy z „prawa rejestracji” na „prawo ochronne” (art. 121 p.w.p.), jednak nie uległa zmianie treść prawa udzielonego na znak towarowy. Prawo ochronne jest wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Zgodnie z treścią art. 153 ust. 1 p.w.p. przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Decyzja o udzieleniu prawa ochronnego jest podobnie jak decyzja o rejestracji znaku towarowego na gruncie ustawy o z.t. decyzją konstytutywną, ze skutkiem ex nunc.

W świetle ustawy Prawo własności przemysłowej prawo z dokonanego zgłoszenia w Urzędzie Patentowym, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne jest zbywalne, o czym stanowi art. 162 ust. 6 p.w.p. W wyniku zbycia tego prawa dochodzi do zmiany podmiotu ubiegającego się o uzyskanie prawa ochronnego. Prawo z dokonanego zgłoszenia znaku towarowego jest jednym z praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej, które – zgodnie z art. 16b lit.l pkt 6 ustawy o p.d.os.pr. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007r. – podlegają amortyzacji. Nie dotyczy to jednak stanu faktyczno-prawnego niniejszej sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja nie narusza – wbrew zarzutom skargi – przepisów prawa materialnego i w związku z tym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.

Posted in:

Dodaj komentarz